Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Ο κλάδος της αλιείας και της ιχθυοκαλλιέργειας, ήτανε πάντα συνδεδεμένος με τη σκληρή σωματική εργασία και συχνά με τα εργατικά ατυχήματα. Έχει φτάσει να ακούγεται σαν κάτι το φυσιολογικό ένας παλιός συνάδελφος, να έχει κινδυνέψει σοβαρά τουλάχιστον μία φορά στην επαγγελματική του ζωή.

Τα χρόνια όμως πέρασαν, η επιστήμη και η τεχνολογία προσέφεραν μία σειρά τεχνικές, μέτρα και εξοπλισμό για να προλαμβάνονται τα ατυχήματα. Από την άλλη, στον κλάδο μπήκανε συνάδελφοι που μάθανε τη δουλειά μέσα από σχολές των ΑΕΙ, άλλοι από το ΤΕΙ. Άρχισε να ελαττώνεται το ποσοστό που έμπαινε ως ανειδίκευτος στις ιχθυοκαλλιέργειες και εκπαιδευόταν εμπειρικά από τους παλιότερους συναδέλφους. Οι εταιρίες κυρίως αυτές που δουλεύουν με εξαγωγές, εξαναγκάστηκαν να έχουν πιστοποιήσεις όπως τα iso, global gap και πολλά άλλα.

Κάθε λογικός άνθρωπος λοιπόν, θα φανταζόταν πως με όλο αυτό τον εκσυγχρονισμό αν δεν εξαλείφονταν τα ατυχήματα, τουλάχιστον θα περιορίζονταν στο ελάχιστο. Όμως αυτό δε συμβαίνει, και τα ιχθυοτροφεία συνεχίζουν να ποτίζονται με το αίμα συναδέλφων. Δεν πάει πολύς καιρός που ένας συνάδελφος αλιεργάτης έχασε τη ζωή του σε μονάδα της AVRAMAR στην Αιτωλοακαρνανία χωρίς να τιμωρηθεί κανένας. Κοντά ένας χρόνος έχει περάσει από την απώλεια άλλου συναδέλφου που αναγκάστηκε να κάνει εξαλίευση με 6 μποφόρ στην  Ύδρα. Ποιος είναι ο παράγοντας που ενώ εξελίσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία, δεν μας επιτρέπει να εργαζόμαστε με ασφάλεια και να γυρίζουμε στις οικογένειές μας σώοι και αβλαβείς;

Η απάντηση βρίσκεται στο εργοδοτικό κέρδος. Στη διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη της εργοδοσίας που κατέχει τα μέσα παραγωγής, να διασφαλίσει και να αυξήσει τα κέρδη της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα παρ όλο τον εκσυγχρονισμό των μηχανών, τώρα που με λιγότερη εργασία βγαίνει περισσότερη παραγωγή, να μη ζούμε και να μη δουλεύουμε καλύτερα παρότι υπάρχουν οι δυνατότητες. Μπορεί να άλλαξαν πολλά λοιπόν, μα η βασική αιτία παραμένει.

Ιδιαίτερα τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, που το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους τσάκισαν ακόμα πιο επιθετικά τα εργατικά δικαιώματα, η κατάσταση στους εργασιακούς χώρους έχει εκτραχυνθεί. Στη χώρα μας, με βάση τα καταγεγραμμένα στοιχεία, κάθε τρεις μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα. Χιλιάδες σακατεύονται ή πεθαίνουν από τις επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν.

Από την εικόνα που έχουμε από τον κλάδο μας, το ποσοστό εργατικών ατυχημάτων που δηλώνεται είναι μόνο ένα μικρό μέρος όσων γίνονται. Πόσες φορές δεν πήγανε συνάδελφοι για ράμματα, δεν είχαν μικρούς και μεγάλους τραυματισμούς, δεν έπαθαν καταδυτικά ατυχήματα που δε δηλώθηκαν ποτέ στην επιθεώρηση; Σε κάθε χώρο δουλειάς, πόσες ημέρες έχουν λείψει συνάδελφοι με προβλήματα στη μέση, χωρίς να δηλωθεί από καμία εταιρία ότι ο εργαζόμενος το έπαθε από τα βάρη που σηκώνει πάνω στα κλουβιά ή στα συσκευαστήρια;

Όταν μιλάμε για προστασία τις υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, δεν εννοούμε μόνο την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων, που είναι σχεδόν ο μοναδικός δείκτης που μετράται στα θέματα υγείας και ασφάλειας της εργασίας. Μιλάμε και για την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών, την πρόληψη της πρόωρης φθοράς της υγείας και την πρόωρη γήρανση του οργανισμού που προκαλούνται από τις συνθήκες δουλειάς.

Οι εργοδότες του κλάδου έχουν βρει νέες τεχνικές για να διώχνουν από πάνω τους την αστική και ποινική ευθύνη της ασφάλειας του προσωπικού.

• Αναθέτουν μία σειρά δύσκολες εργασίες σε εξωτερικά συνεργεία όπως το κομμάτι των καταδύσεων. Μάλιστα ακόμα και εκεί οι εργολάβοι με την ανοχή του λιμενικού και των υπηρεσιών του ΕΦΚΑ, αξιοποιούν επαγγελματίες δύτες με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών παρόλο που στην πράξη έχουν μόνιμη και εξαρτημένη σχέση εργασίας.
• Εντάσσουν τα γραφεία ενοικίασης εργαζομένων όλο και περισσότερο στη δουλειά στα συσκευαστήρια, στο ράψιμο διχτυών, στον εμβολιασμό των ψαριών και η τάση είναι αυτή η μορφή εκμετάλλευσης να επεκταθεί.

Το καπιταλιστικό κέρδος, βλάπτει σοβαρά την υγεία, αποτελεί κίνδυνο για την ίδια µας τη ζωή 

Τι συμβαίνει στους χώρους δουλειάς;

Με τις επαγγελματικές ασθένειες το πρόβλημα είναι τεράστιο. Οι εργαζόμενοι στον κλάδο εκτίθενται σε βλαπτικούς παράγοντες με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία μπορεί τελικά να τους οδηγούν ακόμα και στο θάνατο (π.χ. Διάφορα είδη καρκίνου, μυοσκελετικές παθήσεις, παθήσεις πνευμόνων κ.λπ.). Συνάδελφοι που εργάζονται σε ιχθυογεννητικούς σταθμούς και μονάδες πάχυνσης αναπνέουν φορμόλη και άλλες χημικές ουσίες εδώ και χρόνια. Δύσκολα συναντάς κάπου επαρκή μέσα ατομικής προστασίας κατά τη χρίση τέτοιων χημικών. Ακόμα πιο δύσκολο, που δεν καταγράφεται λόγο της ευαισθησίας που έχει ως ζήτημα, είναι τα ψυχοσωματικά προβλήματα και ασθένειες, που προκύπτουν όταν εργάζεσαι σε περιβάλλον εντατικοποίησης και τρομοκρατίας, όταν ζεις με την απειλή της απόλυσης, της πίεσης που υπάρχει τόσο στην παραγωγή, όσο και στα γραφεία ( πωλήσεις, λογιστήρια ).

Στα συσκευαστήρια και τους ιχθυογεννητικούς σταθμούς, γυναίκες δουλεύουν σε πόστα που απαιτούν μεγάλη μυϊκή δύναμη, σηκώνουν μεγάλα βάρη, αναγκάζονται σε ορθοστασία, δουλεύουν σε συνθήκες ψύχους συχνά ακόμα και νύχτα. Το αποτέλεσμα είναι η καταπόνηση του γυναικείου οργανισμού, τα προβλήματα αναπαραγωγής, αλλά και να μην μπορεί η εργάτρια να φροντίσει την οικογένεια και τα παιδιά της.

Οι εργαζόμενοι στις μονάδες πάχυνσης, είναι για ώρες εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι στα καιρικά φαινόμενα όπως κρύο το χειμώνα, ζέστη και ήλιος το καλοκαίρι. Χειρίζονται μηχανές, σκάφη και γερανούς που στην πλειοψηφία τους είναι ακατάλληλα χωρίς πιστοποιητικά με ελλιπή συντήρηση και χωρίς τα απαραίτητα σωστικά μέσα.

Τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες δεν είναι αναπόφευκτα γεγονότα, ούτε είναι ατομική ευθύνη των εργαζόμενων. Το εύκολο θα ήταν να πούμε ότι φταίει κάποιος μηχανικός, ή ότι φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, γιατί δεν προσέχουν. Να αποδεχτούμε την επικινδυνότητα του επαγγέλματος. Αν μελετήσει κανείς τις εκθέσεις των επιθεωρήσεων εργασίας για τα πρόσφατα εργατικά ατυχήματα, σχεδόν σε όλες θα βρει στις αιτίες το ανθρώπινο λάθος. Πολλές φορές μάλιστα παρουσιάζεται ως υπεύθυνος το θύμα του εργατικού ατυχήματος λες και θέλησε να βλάψει τον εαυτό του.

Είναι όπως λένε απλά η ευκολία του;Μα έτσι και αλλιώς την ίδια ώρα θα σχολάσει και τα ίδια λεφτά θα πάρει. Η απάντηση είναι στην εντατικοποίηση, στη συνεχή πίεση που ασκείται στον καθένα μας για να βγάλει πολύ και σωστή παραγωγή, σε όσο λιγότερο

χρόνο γίνεται. Είναι το γεγονός ότι η απουσία Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στον κλάδο δημιουργεί ένα μεγάλο κενό.

Η Συλλογική Σύμβαση είναι που πέραν από το μισθό και το ημερομίσθιο, καθορίζει τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας, τα Μέσα Ατομικής Προστασίας που πρέπει να παρέχονται από την εργοδοσία, την ελάχιστη σύνθεση προσωπικού για την εργασία σε κάθε πόστο όπως ο χειρισμός σκαφών ή ο υποβρύχιος έλεγχος. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο να  προσπαθούνε οι εργαζόμενοι στο ωράριό τους να ανταποκριθούν σε δύο και τρεις θέσεις εργασίας, για να γλιτώσει ο εργοδότης έναν ακόμα μισθό.

Η αλήθεια είναι, ότι η προστασία της υγείας και ασφάλειας στην εργασία είναι εργοδοτική ευθύνη.Όμως, τα μέτρα προστασίας οι εργοδότες τα θεωρούν περιττά έξοδα, εμπόδιο στην κερδοφορία τους. Η μη λήψη μέτρων ΥΑΣ αποτελεί άλλον ένα τρόπο μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, ή όπως το λένε μείωση του «μη μισθολογικού» κόστους εργασίας.

Αν δει κανείς τους χώρους που κάνουν διάλειμμα οι εργαζόμενοι σε μία σειρά ιχθυοτροφεία, είναι σίγουρα πολύ χειρότεροι από το χώρο που οι εργοδότες έχουν για να ξεκουράζονται τα σκυλιά τους.

Ο στόχος του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους, οδηγεί σε ελλιπή µέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας των εργαζοµένων. Οδηγεί σε ελλιπή προληπτική συντήρηση, µειώσεις προσωπικού και εντατικοποίηση  εργασίας που αυξάνουν την επικινδυνότητα.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η Ε.Ε. και οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, πριν ακόμα από τα μνημόνια και την κρίση, έχουν στόχο να γίνουν πιο φθηνοί και ευέλικτοι οι εργαζόμενοι για τους επιχειρηματίες. Έρχονται να πολλαπλασιάσουν τους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζόμενων.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ενοικιαζόμενοι εργάτες.

Η ατεκμηρίωτη κατάργηση του θεσμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, έχει αυξήσει ακόμα περισσότερο τις κινδύνους για την υγεία των εργαζομένων. Προτάχθηκε και σε αυτή την περίπτωση η εξυπηρέτηση πάγιων επιδιώξεων της αστικής τάξης για φθηνότερη εργατική δύναμη. Επιπλέον, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης καταδικάζουν ηλικιωμένους εργάτες σε ακόμη περισσότερα χρόνια έκθεσης σε επαγγελματικούς κινδύνους.

Ποιος είναι ο ρόλος του καπιταλιστικού κράτους που στηρίζει και συγκαλύπτει τα εργοδοτικά εγκλήµατα;   

Ο θεσμός των ΒΑΕ είναι συνδεδεμένος με τη συνταξιοδότηση με μειωμένα χρόνια εργασίας. Ανταποκρίνεται στο γεγονός της πρόωρης φθοράς τις υγείας των εργαζόμενων. Βλέπουμε συνάδελφους μας στη θάλασσα, που δείχνουν 60 ρηδες ενώ είναι 45 ή 50. Δεν θέλει και πολύ «φιλοσοφία», λοιπόν, για να διακρίνουμε την πρόωρη φθορά στην υγεία.

Παράλληλα, ο ΕΦΚΑ χορηγεί μόνο «σύνταξη αναπηρίας» λόγω επαγγελματικής νόσου,εφόσον το ποσοστό ανικανότητας για εργασία υπερβαίνει το απαιτούμενο ελάχιστο (50%). Οι παροχές προς τον εργαζόμενο ακόμα και όταν αναγνωρίζεται το εργατικό ατύχημα και η επαγγελματική ασθένεια, είναι ελάχιστες. Αυτό το γεγονός αξιοποιείται παραπέρα από την εργοδοσία για να ασκήσει πιέσεις για να μη καταγραφεί το εργατικό ατύχημα. Ακόμα χειρότερη είναι η εργοδοτική αυθαιρεσία σε ανασφάλιστους εργαζόμενους, που στον κλάδο είναι πολλοί.

Η εμπορευματοποίηση που αναπτύσσεται τις υπηρεσίες της υγείας και ασφάλειας, συνοδεύεται με την απουσία δημόσιων υποδομών υποστήριξης των διαδικασιών για την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου. Η παράδοσή τους σε ιδιώτες, καθώς και η υποβάθμιση σχετικών ερευνητικών και υποστηρικτικών φορέων όπως το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, συντελούν στην επιδείνωση της κατάστασης μέσα στους χώρους δουλειάς.

Το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο βοηθά στη μη αποτελεσματική πρόληψη των κινδύνων στην εργασία. Για παράδειγμα, ο Τεχνικός Ασφάλειας και ο Γιατρός Εργασίας είναι σύμβουλοι του εργοδότη, με εξαρτημένη σχέση εργασίας, ο χρόνος που προβλέπεται σε σχέση με το να ασκήσουν ουσιαστικό έργο είναι ελάχιστος, σε κάποιες επιχειρήσεις ο ίδιος ο εργοδότης μπορεί να είναι τεχνικός ασφάλειας κ.λπ.. Οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν έχουν καν γιατρούς εργασίας. Συχνά, αντί για ειδικούς γιατρούς εργασίας συναντάμε ανειδίκευτους γιατρούς.

Η ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, συμπληρώνεται με την όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, όπως το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Οι ελάχιστοι επιθεωρητές που υπηρετούν σήμερα πρέπει να φέρουν εις πέρας το ελεγκτικό τους έργο με τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή.

Ακόμα και αυτό το μηχανισμό όμως που υπάρχει και λειτουργεί με τις αδυναμίες του, το συνδικάτο μπορεί και πρέπει να τον αξιοποιεί. Κάθε χρόνο πραγματοποιούμε από κοινού ελέγχους σε επιχειρήσεις, άλλοτε με την επιθεώρηση εργασίας, άλλοτε με το ΚΕΠΕΚ. Πρέπει να ξέρει όμως ο κάθε συνάδελφος ότι ακόμα και έτσι η αποτελεσματικότητα μας είναι περιορισμένη. Συχνά οι εργοδότες αποκρύπτουν μία σειρά παραβιάσεις.

Μπορούμε και πρέπει να επιβάλλουμε την καθημερινή και μακρόχρονη προστασία της υγείας και της ασφάλειας μας, κόντρα στο φόβο της απόλυσης και της ανεργίας.

Απέναντι στις σειρήνες της υποταγής στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, απέναντι σε αυτούς που μας καλούν να συνεχίσουμε να ζούμε με «ψίχουλα», να θυσιάζουμε την υγεία μας στο βωμό των αντιλαϊκών συμφωνιών της άρχουσας τάξης και της Ε.Ε., Πρέπει να αντιτάξουμε ένα ισχυρό Εργατικό Κίνημα. Κίνημα που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο που κατέχει τα μέσα παραγωγής και αγοράζει την εργατική μας δύναμη όλο και πιο φτηνά, για να αυγαταίνει τα κέρδη του.

Αυτή είναι η αιτία που, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν δοκιμασμένες τεχνικές για την προστασία των εργαζομένων, με βάση το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής, μετράμε όλο και μεγαλύτερα ποσοστά νεκρών και σακατεμένων εργατών.

Όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, όσο τα κλειδιά της οικονοµίας τα έχουν οι επιχειρηµατικοί όµιλοι, η υγεία και η ασφάλεια µας θα θυσιάζεται στο βωµό της κερδοφορίας τους.

Η κυβέρνηση ΝΔ χρεώνεται ήδη θανάτους εργατών από την αρχή της θητείας της. Συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, προχώρησε σε νέα αντεργατικά μέτρα. Μόνο αν οι εργάτες πάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και γενικότερα των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, των εργοστασίων, των υποδομών, μπορεί να διασφαλιστεί πραγματικά η υγεία και η ασφάλειά τους στο χώρο δουλειάς και κατοικίας τους.

Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ!

Γιατί μόνο τότε θα φύγει από τη μέση ο εγκληματικός παράγοντας «κέρδος» και θα μπορεί να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με κριτήριο τη διευρυμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, καθώς και εργατικός έλεγχος.

Σε αυτή τη λογική διαμορφώνουμε τους στόχους πάλης με τους οποίους θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στην αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Αυτό που ζούμε δεν είναι κάτι το φυσιολογικό, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε ότι θα είναι για πάντα έτσι.Μπορούμε και πρέπει να το αλλάξουμε. Οργανωμένα σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά σαν κλάδος, να αναπτύξουμε αγώνες που θα προλαμβάνουν εργατικά ατυχήματα, αλλά και θα δίνουν προοπτική για την οριστική εξάλειψή τους. Πρέπει να αξιοποιήσουμε, ότι νομικό μέσο μας έχει απομείνει μετά την αντεργατική λαίλαπα που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας αυτή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Να στήσουμε επιτροπές υγιεινήςκαι ασφάλειας όπου μπορούμε.

Χρειάζεται ακόμα να έχουμε καθαρό ένα πράγμα, πως ότι παρεμβάσεις και να κάνει το συνδικάτο από έξω, αν αυτές δεν αγκαλιαστούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Πρέπει ο καθένας μας να ξεπεράσει τους φόβους του, να βοηθήσει και τους υπόλοιπους στο χώρο δουλειάς του να ορθώσουν ανάστημα. Όταν οι εργάτες λειτουργήσουν συλλογικά, μπορούνε να έχουν κατακτήσεις ακόμα και πάνω από τα ελάχιστα που υποχρεώνει η νομοθεσία τον κάθε εργοδότη. Τέτοια παραδείγματα έχουμε από τους χώρους του κλάδου, που λειτουργούνε επιτροπές, που έχουν λυθεί μία σειρά ζητήματα και συνεχώς τίθενται τα επόμενα προς επίλυση.

Προτάσσουμε ως ζήτημα μέγιστης σημασίας την προστασία συνολικά της υγείας και της ασφάλειας των εργαζόμενων από τον επαγγελματικό κίνδυνο, που πρέπει να μπει στην καθημερινότητα της δράσης του σωματείων μας, να γίνει αντικείμενο συζήτησης, διαμόρφωσης και διεκδίκησης αιτημάτων ανά χώρο δουλειάς, ενημέρωσης των εργατών και συσπείρωσής τους.

Το μέλλον δε θα έρθει από μόνο του, αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς!

Η ίδια η πείρα μας λέει ότι η κατάκτηση μέτρων υγείας και ασφάλειας πάνε χέρι – χέρι με την ισχυροποίηση του Συνδικάτου μέσα στους χώρους δουλειάς. Με συνελεύσεις, δημιουργία Σωματειακών Επιτροπών, Επιτροπών Υγείας και Ασφάλειας, που διεκδικούν αγωνιστικά απέναντι στους εργοδότες και έτσι καταφέρνουν να αποσπούν τέτοιου είδους κατακτήσεις.

Γυρνάμε την πλάτη στους υπερασπιστές τις Ε.Ε., Στις εργοδοτικές ενώσεις ΣΕΘ (Σύλλογο Ελλήνων Θαλασσοκαλλιεργητών) και ΠΑΝΕΜΥ (Πανελλήνια Ένωση Μικρομεσαίων Υδατοκαλλιεργητών), που υπερασπίζουν με σθένος το προνόμιο να συνεχίσουν να πλουτίζουν από τον ιδρώτα των εργατών.

Είναι ξεκάθαρο για μας ότι η διεκδίκηση της προστασίας της υγείας και της ζωής των εργατών, εντάσσεται στο συνολικό πλαίσιο πάλης και διεκδικήσεων του ταξικού εργατικού κινήματος, δεν μπορεί να το δει κανείς ξεκομμένα. Συνδέεται με την πάλη για την υπογραφή ΣΣΕ αντίστοιχων με τις ανάγκες μας. Με την πάλη για την κοινωνική ασφάλιση, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα. Με την πάλη για την ανάκτηση των απωλειών μας. Περνά μέσα από την ανασύνταξη του Εργατικού Κινήματος με σωματεία γερά, μαζικά, ζωντανά, με δεσμούς μέσα στους εργασιακούς χώρους, με την οργάνωση των εργατών σε κάθε χώρο δουλειάς. Περνά μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο Εργατικό Κίνημα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, από την ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Έχουμε την εμπειρία από αγώνες μικρούς και μεγάλους σε χώρους δουλειάς του κλάδου, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, έχουμε τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε.

• Υπογραφή και τήρηση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
• Ουσιαστικό έλεγχο από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς με προσανατολισμό στην εργοδοτική ευθύνη για τη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας και των κανονισμών για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, τη δημόσια υγεία και ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντος.
• Ίδρυση κρατικού σώματος τεχνικών ασφαλείας και γιατρών εργασίας, ενταγμένου αποκλειστικά στο δημόσιο σύστημα υγείας, κατάργηση των ΕΞΥΠ.
• Υπεράσπιση και διεύρυνση του θεσμού των ΒΑΕ. Μείωση του χρόνου εργασίας για τα ΒΑΕ 6ωρο/5ήμερο/30ωρο και αύξηση των ημερών αδείας. Καθιέρωση επιδόματος βαριάς ανθυγιεινής εργασίας. Καταβολή του ασφάλιστρου των ΒΑΕ από τους εργοδότες και το κράτος, απαλλαγή των εργαζομένων από τις εισφορές.
• Πλήρη κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων από τον επαγγελματικό κίνδυνο με ευθύνη του κράτους και αποκλειστική επιβάρυνση του κεφαλαίου.
  Ουσιαστική ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής του ΣΕΠΕ. Συνδυασμένη, με σαφή διακριτά καθήκοντα, δράση των επιθεωρήσεων ασφαλείας και υγείας με τις επιθεωρήσεις εργασιακών σχέσεων για την αντιμετώπιση όλων των παραγόντων που επηρεάζουν την υγεία και ασφάλεια (π.χ. εξοντωτικά ωράρια, μαύρη εργασία, εργασία ανηλίκων κ.λπ.).
• Να ισχύσει ξανά η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των γυναικών στη βιοτεχνία και στη βιομηχανία.
• Κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Κάλυψη των απωλειών που είχαμε στα χρόνια της κρίσης.
• Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, 5 χρόνια νωρίτερα για τα ΒΑΕ.
• Ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων.