Η 4η Συνδιάσκεψη έρχεται να επιβεβαιώσει την ιστορικής σημασίας απόφαση για την εργατική τάξη της χώρας και όχι μόνο, που πήραν πρωτοπόροι – εργαζόμενοι συ συνδικαλιστές πριν από 17 χρόνια να ξεπεράσουν τις συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα, μια ανάγκη που γέννησε το ΠΑΜΕ.
Η εισήγηση αυτή είναι μπούσουλας για κάθε συνδικαλιστή που δεν είναι ξεπουλημένος, που είναι τίμιος και θέλει να παλέψει για την τάξη του.
Υποχρέωσή μας όμως είναι να την εξειδικεύσουμε στα σωματεία μας, τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες, παίρνοντας υπόψη ιδιαίτερα ζητήματα, υποχρέωσή μας να την κάνουμε δίφραγκα στον κάθε εργαζόμενο.
Συνάδελφοι, προέρχομαι από το χώρο του Μαρινόπουλου, που ήταν στην επικαιρότητα το προηγούμενο διάστημα, όχι για τους 12.000 εργαζόμενους, αλλά για το πώς ο καπιταλιστής Μαρινόπουλος θα αυξήσει την κερδοφορία του με τα όπλα που του δίνει η κυβέρνηση της «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Τα πανηγύρια της κυβέρνησης περί βελτίωσης των οικονομικών δεικτών και για τη «δίκαιη ανάπτυξη», οι εξελίξεις στην αλυσίδα των σούπερ μάρκετ Μαρινόπουλος ήρθαν να μας υπενθυμίσουν ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και ευημερία για τους εργαζόμενους δεν πάνε μαζί.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια αξιοποίησε όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που είχε στα χέρια του – 1000δες απολύσεις – μειώσεις – κόψιμο επιδομάτων. Σ΄ αυτή τη φάση βλέποντας πως δεν έχει τα επιθυμητά κέρδη στον τομέα των σούπερ μάρκετ, μεταφέρει τα κεφάλαιά του στον κλάδο του φαρμάκου.
Όλα τα παραπάνω μείωναν το επίπεδο ζωής των εργαζομένων όλο και περισσότερο, δεν τα έβγαζαν πέρα. Με αποκορύφωμα την αίτηση πτώχευσης και την απληρωσιά.
Είναι αυτά από μόνα τους ικανά να ξεσηκώσουν τους εργαζόμενους;
Όχι.
Απαιτήθηκε από τις ταξικές δυνάμεις, από πρωτοπόρους εργαζόμενους που μπορεί ηλικιακά να ήταν μικροί, αλλά έχουν όπλο τους τις αποφάσεις της 1ης, της 2ης, της 3ης Συνδιάσκεψης.
Έχουν όπλο τους την ιστορία τουπαγκόσμιου και του εγχώριου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Έχουν όπλο τους τις σύγχρονες ανάγκες της τάξης τους και βλέπουν ξεκάθαρα τον εχθρό τους εργοδοσία – κυβέρνηση – εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό – τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών.
Απαιτήθηκε από τις ταξικές δυνάμεις να έχουν καθημερινή επαφή με τους εργαζόμενους με ατομική και συλλογική συζήτηση. Για να προσπεράσουν οι συνάδελφοί μας δυσκολίες και να κάνουν το βήμα να μπουν στον αγώνα.
Απαιτήθηκε να απαντήσουμε σε ιδεολογήματα που τσακίζουν τη συνείδηση του εργάτη σε κάθε κλάδο. Καλός ή κακός εργοδότης. Υγιής ανάπτυξη. Τίμιος καπιταλιστής και λαμόγιο καπιταλιστής. Να σπάσουμε την τρομοκρατία και το φόβο απόλυσης. Να αντιμετωπίσουμε το χαμήλωμα του πήχη και της λογικής «δουλίτσα να έχουμε».
Απαιτήθηκε να βρούμε απάντηση στο ιδεολογικό τσάκισμα της συνείδησης των εργαζομένων που προσέφερε η «κυβέρνηση της Αριστεράς» στα Αφεντικά. Χρειάστηκε να συγκρουστούμε με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό σε επιχειρησιακό σωματείο και Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Όλη αυτή η δουλειά ήταν πρόπλασμα που στην κρίσιμη στιγμή στην αίτηση πτώχευσης της εταιρίας και στα φαινόμενα απληρωσιάς, έδωσε το έναυσμα για το στήσιμο επιτροπών αγώνα.
Οργάνωση της πάλης δηλαδή από τα μέσα και από τα κάτω, ανάγκη που γεννήθηκε για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που έβαλε το επιχειρησιακό σωματείο.
ΠΩΣ ΣΤΗΣΑΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ
Χρεώθηκαν τα μέλη των Δ.Σ. των κλαδικών σωματείων με στήριξη και άλλων σωματείων που κινούνται σε ταξική κατεύθυνση, αλλά και των λαϊκών επιτροπών στα καταστήματα με ένα κείμενο που ήταν βάση για να συγκαλεστεί Γενική Συνέλευση και θα εξέλεγε επιτροπή αγώνα 3 ατόμων που θα είχε την ευθύνη του καταστήματος, σε σύνδεση με τι κλαδικό σωματείο. Έτσι και έγινε σε κάποια καταστήματα κιόλας υπέγραψαν 20-30 εργαζόμενοι όπως στο κατάστημα της συναδέλφισσας Αγγελικής, που μέχρι τότε δεν ήταν καν γραμμένη στο σωματείο και σήμερα βρίσκεται εδώ ανάμεσά μας, ως αντιπρόσωπος στην 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ.
Οι επιτροπές αγώνα οργάνωσαν με τη στήριξη των κλαδικών σωματείων και μαζί με το επιχειρησιακό σωματείο εργαζομένων Θεσσαλονίκης 2 μεγάλες κινητοποιήσεις (4ωρη, απεργία), με κοντά στους 1000 απεργούς πανελλαδικά, με αιτήματα που ερχόντουσαν σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση.
Οι επιτροπές αγώνα ανέλαβαν πρωτοβουλίες πέρα από τα καταστήματα τους, ανέλαβαν να ενημερώσουν και να οργανώσουν και άλλα μαγαζιά. Έβγαλαν ιδίοις όμμασι συμπεράσματα για το ρόλο της κυβέρνησης, με τις συναντήσεις που είχαμε με τον υπουργό εργασίας και τον Γενικό Γραμματέα του υπουργείου. Ήταν εργαζόμενοι που η πλειοψηφία τους είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεδριάζαμε, βάζοντας και άλλα ζητήματα για να μαζικοποιηθεί η δουλειά μας π.χ. Να μην κοπούν σε κανένα εργαζόμενο οι παροχές ΔΕΚΟ, να μην πληρώνουν κόμιστρα στις συγκοινωνίες και εκεί οι κυβερνητικοί φορείς ήταν αποκαλυπτικοί. Την ώρα που κόβουν το ρεύμα σε εργάτες και λαϊκές οικογένειες, ο καπιταλιστής Μαρινόπουλος χρώσταγε 35 εκατομμύρια για τα καταστήματά του. Την ώρα που κόβουν συντάξεις και παροχές υγείας με πρόσχημα το χρέος, παραδέχτηκαν ότι για διευκόλυνση του καπιταλιστή δεν του παίρνουν εισφορές από τον Απρίλη.
Σήμερα έχουμε μπει σε νέα φάση, η δήθεν εξυγίανση που είναι στη φάση των δικαστηρίων, με την προοπτική εξαγοράς από τον όμιλο Σκλαβενίτη. Αυτό έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους σε εφησυχασμό, παρόλο που η πλειοψηφία των καταστημάτων είναι άδεια.
Οι επιτροπές αγώνα είναι σε εμβρυακή κατάσταση, με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης ανά εργαζόμενο, άλλοι κάνουν βήματα μπρος και άλλοι πίσω.
Απαιτείται λοιπόν σε αυτή τη φάση να ανοίγουμε και ζητήματα που άπτονται των Συλλογικών Συμβάσεων, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, ώστε να μην εγκλωβίζεται μόνο στο ζήτημα της απληρωσιάς ή του εκάστοτε προβλήματος που σκάει.
Κρατάμε τις περίπου 100 νέες εγγραφές σε επίπεδο Αττικής. Την πολύτιμη εμπειρία που απέκτησαν οι εργαζόμενοι. Το νέο αίμα που μπαίνει μπροστά στην πάλη για δουλειά με δικαιώματα στην ανασύνταξη του κινήματος.
