Κεντρική Ομιλία του Συλλαλητηρίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις

Δημοσιεύτηκε στις

Συνάδελφοι, εργάτες και εργάτριες, άνεργοι, νέοι και νέες.

 Το σημερινό συλλαλητήριο έρχεται σε μια περίοδο που πρέπει να απαντήσουμε πιο δυναμικά στην επίθεση της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Αποτελεί συνέχεια μια ακατάπαυτης δράσης στους κλάδους και στους τόπους δουλειάς, δραστηριότητας με κινητοποιήσεις και απεργίες. Έρχεται σε μια περίοδο που έχει ξεδιπλωθεί όλος ο σχεδιασμός τους για να συντρίψουν το σύνολο των δικαιωμάτων μας. Σαν μια γροθιά εργοδότες, κυβέρνηση, και ΕΕ βαράνε από παντού.

 Γνωρίζουμε πολύ καλά που το πάει η εργοδοσία και το πολιτικό τους προσωπικό. Άλλωστε και οι πιο δύσπιστοι πλέον έχουν πειστεί ότι το βαρέλι της επίθεσης, δεν έχει πάτο. Η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι μεγάλη και δείχνει πλέον καθαρά τη στρατηγική τους.

 Το κεφάλαιο στην χώρα μας πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστικό – όπως λένε εργοδότες και κυβερνώντες- δηλαδή με απλά λόγια οι εργαζόμενοι πρέπει να γίνουν πιο φτηνοί, ευέλικτοι, με μισθούς των 300 ευρώ, χωρίς δικαιώματα. Η όποια ανάπτυξη έρθει θα στηριχτεί στα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας. Αυτό θέλουν και εκεί θα οδηγηθεί η κατάσταση αν εμείς δεν πάρουμε μέτρα, αν δεν πούμε και εμείς με μια φωνή πως «δεν πάει άλλο. Ως εδώ!».

 Συνάδελφοι-σες

 Ένα είναι βέβαιο! Ότι κανένα από αυτά τα μέτρα που έχουν μπει στη ζωή δεν είναι προσωρινό. Ήρθαν για να μείνουν, για να βοηθήσουν να συνεχιστεί και να πολλαπλασιαστεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων και των μονοπωλιακών ομίλων. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, πληρώσαμε αδρά την ανάπτυξη τους και τώρα μας επιβάλλουν να ματώσουμε εκ νέου, να ζήσουμε στην ανέχεια ώστε στο έβγα της κρίσης οι μονοπωλιακοί όμιλοι να είναι πιο ισχυροί.

 

Συνάδελφοι-σσες,

 Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι η προστασία του εργάτη από την αχαλίνωτη διάθεση του καπιταλιστή για μεγαλύτερο κέρδος, για μεγαλύτερη υφαρπαγή υπεραξίας. Οι ΣΣΕ σε κάποιες φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκφράζανε το επίπεδο του κινήματος που μπορούσε να επιβάλει δικαιώματα αλλά και την δυνατότητα της εργοδοσίας να παρέχει κάποια απ’ αυτά με σκοπό τον κατευνασμό των εργατών και την υποταγή τους στην καπιταλιστική οικονομία.

Τα σημερινά συλλαλητήρια στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις, η παρέμβαση Εργατικών κέντρων, Ομοσπονδιών, σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη στο φόντο της αρνητικής εξέλιξης με την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, την οποία η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έριξε βορά στις ορέξεις της μεγαλοεργοδοσίας και της κυβέρνησης.

Χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια για την οργάνωση αγώνων για να αντιμετωπιστεί η επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις, η ΓΣΕΕ ως συνδιαμορφωτής της επίθεσης, επικύρωσε τη μείωση των μισθών κατά 22% και 32% που έγινε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του Φλεβάρη του 2012.

Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ανέφερε πως η υπογραφή της ΕΓΣΕΕ ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης και της λογικής, ανάχωμα στην επίθεση και έδινε δεξιά και αριστερά ευχαριστήρια για το «αίσιο» αποτέλεσμα κατά αυτόν. Η Αυτόνομη Παρέμβαση από την άλλη (δηλαδή οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) κατηγορούσαν τη ΓΣΕΕ όχι για τη στρατηγική της πάνω στις συμβάσεις αλλά για οργανωτικά ζητήματα.

Η ανετοιμότητα του εργατικού κινήματος να σταθεί όρθιο στην επίθεση και οι αλυσίδες που έχουν περάσει στα πόδια και στα χέρια των εργαζομένων έχουν φαρδιά-πλατιά τις υπογραφές τους. Αυτό δεν πρέπει να το προσπερνά κανένας εργαζόμενος, κανένας τίμιος συνδικαλιστής.

 

Συνάδελφοι-σσες

 

Πρέπει να έχουμε καθαρό πως οι Συλλογικές συμβάσεις Εργασίας δεν αφορούν μόνο οικονομικά ζητήματα, δεν είναι μόνο το μεροκάματο και οι μισθοί, αλλά εμπεριέχουν πλήθος ρυθμίσεων που αφορούν ολόκληρη την εργατική οικογένεια.

 

Μέσα από το «χτύπημα» των Συμβάσεων οι εργοδότες επιχειρούν όχι μόνο να μειώσουν τους μισθούς που μέχρι σήμερα έπαιρναν οι εργαζόμενοι αλλά και να χτυπήσουν μια σειρά άλλα δικαιώματα, όπως τα ωράρια, τις άδειες, τα μέτρα ασφάλειας. Δικαιώματα που μέσα από την κατάργηση τους η μεν εργοδοσία θα μετρήσει νέα οφέλη, οι δε εργάτες θα μετρήσουν νέα χειροτέρευση της ζωής τους.

 

Δενείναιτυχαίοότιτέτοιαδικαιώματα «χτυπιούνται» ήδημέσααπόνέεςεπιχειρησιακέςΣυμβάσεις. Η αδιαλλαξίαμετηνοποίαοιεργοδότεςπροσέρχονταιστιςδιαπραγματεύσειςγιατιςκλαδικέςΣυμβάσειςαλλάκαιηαγριότητατηςεπίθεσης που εξαπολύουν,αξιοποιώνταςτοσυμβιβασμόκαιτηνηττοπάθειαπουεδώκαιχρόνιακαλλιεργούνστουςεργάτεςοισυμβιβασμένεςσυνδικαλιστικέςδυνάμεις, είναι δείκτης για τη ζωή που μας ετοιμάζουν.

 

Η εργοδοσία με την κυβέρνηση επιτίθενται με ιδιαίτερο μένος στους νέους εργάτες και στις γυναίκες. Ο άθλιος διαχωρισμός των εργατών με βάση την ηλικία τους πρέπει να πολεμηθεί σκληρά με ξεσηκωμό σε κάθε χώρο που προσπαθούν να κάνουν προσλήψεις με λιγότερα δικαιώματα, με χαμηλότερο μεροκάματο.

 

Τα σχέδια κατάργησης των ΣΣΕ πρέπει να σημάνουν ξεσηκωμό σε όλο τον εργαζόμενο λαό, αφού απειλούν να «γκρεμίσουν» μια σειρά ευνοϊκές ρυθμίσεις. Άλλωστε και οι ίδιοι κυνικά το ομολογούν. Ο Δασκαλόπουλος ο πρόεδρος του ΣΕΒ χαρακτήρισε τα επιδόματα και άλλες ρυθμίσεις που ορίζουν οι συμβάσεις “σκουλαρίκια”, δηλαδή περιττά που πρέπει να εκλείψουν.

Σε αυτά που θεωρεί ο ΣΕΒ σκουλαρίκια και θέλει το ξήλωμά τους είναι και μία σειρά μέτρα προστασίας της γυναίκας και της μητρότητας. Για παράδειγμα, η κλαδική σύμβαση του Φαρμάκου περιλάμβανε όρους όπως:

  1. Άδεια θηλασμού

  2. Γονική άδεια ανατροφής του παιδιού.

  3. Επίδομα παιδικού σταθμού

  4. Ευνοϊκές ρυθμίσεις για μονογονεϊκές οικογένειες, μειωμένο ωράριο για γονείς με ανάπηρα παιδιά.

  5. Για γυναίκες εγκυμονούσες που κάνουν βαριές κι ανθυγιεινές εργασίες, πρόβλεψη να μεταφέρονται σε άλλο πόστο χωρίς καμία επίπτωση στα δικαιώματά τους.

 

Με λίγα λόγια αυτά που υπερασπίζονται οι ΣΣΕ είναι μέτωπα πάλης που πρέπει να συσπειρώσουν δυνάμεις για την αποτροπής της απαλλαγής της εργοδοσίας από αυτές της τις υποχρεώσεις.

Σε αυτήν την κατεύθυνση συντονίζονται δυνάμεις, σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα ώστε η μάχη για τις ΣΣΕ να γίνει υπόθεση όλων των εργαζόμενων προκειμένου να αναχαιτιστεί η επίθεση εργοδοσίας – κυβέρνησης.

Καλούμε και από αυτό το βήμα όλους τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση των συλλογικών συμβάσεων στα χέρια τους. Να παλέψουν για να επιβάλουν το δίκιο τους, με καλή οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς και συσπείρωση στις κλαδικές ομοσπονδίες. Να μη δεχτούν καμιά ατομική σύμβαση. Να μη δεχτούν καμιά επιχειρησιακή σύμβαση με μειώσεις, να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς και τις απειλές της εργοδοσίας που θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Με οργάνωση και αγώνα να αντιπαλέψουμε και να ανατρέψουμε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, το μέλλον που μας προετοιμάζουν.

Συνάδελφοι-σσες

 

Υπάρχουν κάποιοι κλάδοι, κάποιοι χώροι εργασίας που ακόμα δεν έχουν προχωρήσει οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις από την εργοδοσία. Κανένας εργαζόμενος να μην παραπλανηθεί, να μην υπάρξει εφησυχασμός. Τα μέτρα ήρθαν όχι μόνο για να μείνουν, αλλά και να καλύψουν το σύνολο των εργαζομένων. Αυτό επιτάσσει η ανταγωνιστικότητα και το κυνήγι του κέρδους. Από την καταιγίδα δεν θα γλυτώσει κανείς, όλοι θα βραχούνε. Πρέπει να αντιμετωπιστεί η άποψη που αναφέρει πως «η επιχείρηση πάει καλά οπότε εμάς δε θα μας πειράξουν». Είναι αντίληψη που δε βοηθάει, καθώς δεν κατανοείται η ολότητα της επίθεσης. Είναι στοιχείο που δυναμώνει την εργοδοσία στα σχέδια της. Σε αρκετούς χώρους που οι εργαζόμενοι δεν περίμεναν επίθεση που δεν είχαν πάρει μέτρα οργάνωσης, δεν απεργούσαν για μην δείξουν κακό πρόσωπο στην εργοδοσία, η υλοποίηση των μέτρων τους βρήκε απροετοίμαστους.

 

Συνάδελφοι, σσες

 

Να πάρουμε υπόψη μας τις νέες αξιώσεις των Βιομηχάνων που χθες εμφανίστηκαν μέσω διαρροών. Εξετάζουν λένε το ενδεχόμενο της αύξησης του επιτρεπόμενου μηνιαίου ορίου απολύσεων και στον ιδιωτικό τομέα, ζητώντας από το υπουργείο εργασίας να μελετήσει νέο νομοθετικό πλαίσιο.

 

Οι βιομήχανοι δηλαδή απαιτούν απελευθέρωση των απολύσεων, καθεστώς πλήρους ελαστικότητας για να μπορούν να απολύουν όποτε και όσους θέλουν.

 

Αυτά σχεδιάζουν συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Όπως επίσης δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο πως στασχέδιάτους για τις ΣΣΕ σηματοδοτούντονκίνδυνοακόμαμεγαλύτερηςεγκατάλειψηςτωνανέργων. Τα προγράμματα για την ανεργία όπως το χθεσινό που τα αποτελέσματα του ανακοινώθηκαν με πανηγυρισμούς από την κυβέρνηση, δεν είναι προσωρινή και έκτακτη λύση. Πάνω σε αυτά οικοδομούν τις νέες άθλιες εργασιακές σχέσεις.

 

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να μας πείσουν ότι βλέπουν φως στο τούνελ, ότι έρχεται ανάπτυξη και επενδύσεις. Πήγε και στην Κίνα ο Πρωθυπουργός αγκαλιά με τα αφεντικά του –καμιά 15αρια βιομηχάνους- και γύρισε με τα μανίκια απάνω έτοιμος για δουλειά. Φυσικά οι Κινέζοι είναι αρκετό καιρό στην χώρα μας και ξέρουν από πρώτο χέρι ότι οι επενδύσεις τους θα στηριχτούν με κάθε τίμημα. Άλλωστε το πρώτο βήμα έχει γίνει με τους μισθούς Κίνας που έχει επιβάλει η κυβέρνηση.

 

Κανένας εργαζόμενος να μην αναμένει κάποια αχτίδα φωτός από αυτήν την ανάπτυξη που λένε ότι βλέπουν να έρχεται. Επίσης κανένας εργαζόμενος να μην ελπίζει στην αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας πως θα γλυτώσει από όσα έχουν σκοπό να προωθήσουν για την σωτηρία του κεφαλαίου. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη σε συνεννόηση με τους βιομήχανους πριν καν ακόμα έρθει στην κυβέρνηση, προετοιμάζοντας το έδαφος. Δίνει εξετάσεις στους βιομήχανους σε κάθε ευκαιρία.

 

Συνάδελφοι-σσες,

 

Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί σημαντικές μάχες του κινήματος και έχουμε όλοι αποκτήσει μια σοβαρή εμπειρία από αυτούς τους αγώνες. Πείρα σημαντική αποκτήσαμε και από τον πρόσφατο αγώνα των καθηγητών που τελικά έμεινε αγώνας στα λόγια. Η τυχοδιωκτική τακτική που λέει πάω να συγκρουστώ για να δείξω ότι η κυβέρνηση είναι αυταρχική και να κερδίσω ψήφους, δεν είναι αγώνας. Είναι εμπαιγμός ενάντια στους συναδέλφους, σπέρνει την απογοήτευση, δημιουργεί ηττοπάθεια.

 

Η απάντηση στην εργοδοσία και στο κράτος δεν μπορεί να δοθεί με τέτοιες τακτικές ή με τακτικές κινήματος τύπου πλατείας. Η οργάνωση των αγώνων είναι σοβαρή υπόθεση. Γιαναείναιοιαγώνεςαποτελεσματικοί, γιανααπαντήσειλαόςστονπόλεμοπουτουέχουνκηρύξειχρειάζεται:

 

  • Οργάνωση, κίνημα αποφασισμένο, ηγεσίες αφοσιωμένες και ικανές για αγώνα μέχρι τέλους.

  • Κοινωνική συμμαχία και σχέδιο για οργανωμένους αγώνες, μορφές πάλης που θα προφυλάσσουν το κίνημα από τυχοδιωκτισμούς, που θα συσπειρώνουν σε κάθε χρονική στιγμή εργαζόμενους, θα προετοιμάζουν τους συνάδελφους για σύγκρουση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το ζήτημα της παιδείας δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, είναι θέμα που αγγίζει κάθε εργατική-λαϊκή οικογένεια.

Συνάδελφοι-σσες,

Το αστικό κράτος για να θωρακιστεί απέναντι στην οργή που φέρνει η εξαθλίωση και τα μέτρα που επιβάλουν, εξαπολύει παράλληλη επίθεση τρομοκράτησης πατώντας πάνω στο δόγμα “νόμος και τάξη”. Οι συνεχόμενες επιστρατεύσεις, οι συλλήψεις συνδικαλιστών και οι διώξεις σε σωματεία, η ποινικοποίηση των αγώνων πλαισιώθηκε την προηγούμενη περίοδο από μια αναβαθμισμένη σε αντιδραστικότητα απόφαση. Την κατάπτυστηαπόφασητουδικαστηρίου που επιβάλλει την απαγόρευσηστοδιοικητικόσυμβούλιοτουΣΕΤΗΠναπλησιάζεικαιναενημερώνεισυνάδελφους συγκεκριμένης εταιρίας, πρέπει να την πάρουμε σοβαρά υπόψη μας όχι για να τη σεβαστούμε αλλά για να καταλάβουμε πιο βαθιά πως οι καιροί αλλάζουν και αντίστοιχα πρέπει να αλλάξουν οι απαιτήσεις από τη δράση μας.

Για να το κάνουμε πιο λιανά..

Στην επίθεση αυτή συνάδελφοι, εμείς οι εργαζόμενοι πως απαντάμε σήμερα; Έχουμε δημιουργήσει ένα μέτωπο αντίστασης ώστε να θεωρήσει ο αντίπαλος ότι μπορούμε να αναχαιτίσουμε την επιδίωξή του, δηλαδή να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση του συστήματος;

 

Συνάδελφοι-σσες, πρέπει να έχουμε επίγνωση της κατάστασης, δηλαδή σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η οργάνωση των εργατών σήμερα, ποιοι είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων, πόσοι και ποιοι είναι οι χώροι και οι κλάδοι που κινητοποιούνται ενάντια στα μέτρα, για τις μειώσεις μισθών, για τις απολύσεις, για την εκ’ περιτροπής εργασία κλπ.

 

Πόσοι κινητοποιούνται ακόμα και σήμερα στο συλλαλητήριο που διοργανώνουμε που ναι μεν είναι και μαχητικό και μαζικό, όμως για να δοθεί η απάντηση που πρέπει στην εργοδοσία και στις κυβερνήσεις της, χρειάζεται πανστρατιά της εργατικής τάξης στο σύνολο της, μαζί με τους συμμάχους της.

 

Οι ανάγκες σήμερα είναι περισσότερες. Η δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης σε όσον το δυνατόν περισσότερους χώρους εργασίας, η οργάνωση στα σωματεία και η συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων στην λήψη των αποφάσεων και στην καθημερινή πάλη πρέπει να είναι στόχος, διότι αποτελεί μαζί με τη γραμμή αντιπαράθεσης που έχει ορίσει το ΠΑΜΕ τους αναγκαίους όρους για να ανατρέψουμε μέτρα και συσχετισμούς.

 

Σήμερα σε διάφορους χώρους εργασίας ανάβουν οι φωτιές του ταξικού αγώνα, με απεργίες που κρατούν μέρες με αιτήματα που χτυπούν την αντιλαϊκή πολιτική.

 

Όμως για να αρχίσουμε να επιβάλουμε το δίκιο μας και να το κάνουμε νόμο, πρέπει αυτοί οι χώροι να πολλαπλασιαστούν. Να υπάρξουν παντού, σε όλους τους χώρους εργασίας πυρήνες πρωτοπόρων εργατών, αποφασισμένων με αντοχή και ανθεκτικότητα. Χρειάζεται να εκλείψουν και να εκμηδενιστούν από τις γραμμές του κινήματος οι θέσεις και οι απόψεις της εργοδοσίας που εκφράζονται από τις παρατάξεις που πλειοψηφούν στα περισσότερα συνδικαλιστικά όργανα.

 

Λένε συνάδελφοι, από τα Έξτρα που απεργούν για 6η ημέρα σήμερα: «Επιτέλους ξυπνήσαμε σπάσαμε τον φόβο και να, είμαστε εδώ έξω και παλεύουμε για το δίκιο μας. Έπρεπε να το είχαμε κάνει πιο νωρίς, αλλά έστω και τώρα δεν είναι αργά». Έτσι λέει ο κάθε εργάτης που σπάει τον φόβο, νιώθει ότι μπορεί να αντισταθεί και το κάνει πράξη. Φυσικά αυτή η πορεία δεν είναι ευθεία. Υπάρχουν απογοητεύσεις, πισωγυρίσματα, δυσκολίες, παρεμβαίνει συστηματικά και με σχέδιο και η εργοδοσία. Όμως ο δρόμος του αγώνα είναι η μόνη επιλογή. Διαχειριστικές λογικές δε μπορούν σήμερα να δώσουν λύση. Απαιτείται ρήξη και σύγκρουση για να φέρουμε τα πάνω-κάτω.

 

Το λαϊκό κίνημα σήμερα απαντάει καλύτερα με την έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, με την συμπαράσταση, την ηθική και την υλική. Σίγουρα και σε αυτό το κομμάτι δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο επίπεδο που χρειάζεται αλλά έχουν γίνει βήματα.

 

Η κύρια έκφραση της ταξικής αλληλεγγύης όμως είναι να μεταπηδήσει η φλόγα της αντίστασης και σε άλλα εργοστάσια και τόπους δουλειάς. Να νιώθουν την ανάσα μας στον σβέρκο τους. Κάθε χώρος εργασίας να είναι κάστρο του αγώνα.

 

Αυτές οι μάχες που δίνονται σήμερα, στην ΜΕΒΓΑΛ, στην ΦΑΓΕ, στα ΕΧΤΡΑ στην ΦΙΝΤΕΧΠΟΡΤ και σε άλλους χώρους σε όλη τη χώρα θα πρέπει να γίνονται θέμα, να αποτελεί συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς. Να λένε οι εργάτες π.χ στο Κορωπί που είναι 6 και 7 μήνες απλήρωτοί «να έτσι και εμείς πρέπει να κάνουμε να οργανωθούμε και να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας». Να γίνει κτήμα κάθε εργάτη και εργάτριας ότι μονόδρομος είναι η οργάνωση και η σύγκρουση με τις επιδιώξεις της μεγαλοεργοδοσίας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ή αυτοί ή εμείς.

 

Συνάδελφοι, μπροστά μας δεν έχουμε μόνο τις συμβάσεις. Οδιαχωρισμόςσεμισθολογικόκαιμημισθολογικόκόστος όπως λένε, έχει κύριοστόχοτηναπαλλαγήτηςεργοδοσίαςαπότιςασφαλιστικέςεισφορές αλλά και από άλλες παροχές. Στοσοβαρόαυτόμέτωποπάληςοιδυνάμειςτηςκοινωνικήςσυμμαχίας, προχωράμε το επόμενο διάστημα μεαγωνιστικέςπρωτοβουλίεςχτυπώντας καμπανάκι στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχουςμεστόχοόχιναπερισώσουμεότιμπορούμεαλλάκαιγιαναανοίξουμετονδρόμογιατηνοριστικήλύσητουπροβλήματοςγιατοδικαίωμαστηνκοινωνικήασφάλιση, στηνυγεία, στηνπρόνοια.

 

Συνάδελφοι, όπως καταλαβαίνουμε όλοι μας, έχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε, πρέπει να γίνουμε πιο απαιτητικοί από τους εαυτούς μας, να γινόμαστε αυστηροί κριτές του εαυτού μας για να διορθωνόμαστε. Οι απαιτήσεις του αγώνα σήμερα είναι πολλαπλάσιες του χτες, πρέπει να γίνουμε πιο πολλοί, πιο αποτελεσματικοί, να γίνουμε όλοι προπαγανδιστές της υπεράσπισης των συμφερόντων μας.

Συνάδελφοι-σσες,

Η ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στον κοινό εχθρό τα μονοπώλια και τους μηχανισμούς τους πρέπει να είναι στο μέγιστο βαθμό. Ενότητα που δεν θα παίρνει υπόψιν την παράταξη που ήταν ο συνάδελφος μέχρι εχθές, ή σε πιο θεό πιστεύει. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Θέλουμε την ενότητα με βάση τα παραπάνω που είπαμε, να δώσουμε δηλαδή τη μάχη των συμβάσεων ενωμένοι, όχι για να αποδεχτούμε το «μικρότερο κακό», αλλά για να αλλάξουμε την πορεία των εξελίξεων, με προοπτική την προστασία του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και για συλλογικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.

Άλλες δυνάμεις καλούν τους εργαζόμενους σε ενότητα κάτω από ξένη σημαία, να παλέψουμε δηλαδή για μια καλή ΕΕ και κόντρα στα κακά μνημόνια, ενάντια στους κακούς επιχειρηματίες και υπέρ των υγειών επενδυτών.

Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια ενότητα. Δεν έχουμε ανάγκη από ενότητα που θα βάζει στο τραπέζι το πόσα θα χάσουμε, που θα επιλέγει το μικρότερο κακό και την υποχώρηση αλλά ενότητα με βάση τις λαϊκές ανάγκες.

Ξέρουμε ότι ο δρόμος που έχουμε επιλέξει, ο δρόμος της ταξικής σύγκρουσης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως για εμάς τους εργάτες, τους άνεργους, τους νέους και τις νέες, είναι μονόδρομος. Είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από την βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, της υφαρπαγής του πλούτου που εμείς παράγουμε.

Καλούμε τους εργαζόμενους τους άνεργους τους νέους, τις γυναίκες, τους συμμάχους, τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες, τους φτωχούς αγρότες, τους απόμαχους της δουλειάς να ξεσηκωθούμε ενάντια στη βαρβαρότητα. Να μην επιτρέψουμε κανείς να δουλεύει χωρίς σύμβαση, να αποτρέψουμε τις ατομικές συμβάσεις να αποκατασταθούν οι μισθοί μας, να υπερασπιστούμε με σθένος τις συμβάσεις που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της προστασίας των εργατών από την επιθετικότητα του κεφαλαίου.

Πεισμένοι για το δίκιο μας αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι τέλους, θα νικήσουμε.

 

 

 

Περισσότερα

Ομιλία του N. Μαυροκέφαλου, Μέλους της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στη σημερινή απεργιακή συγκέντρωση

Σήμερα, η καρδιά του αγωνιζόμενου λαού, της εργατιάς, της αγροτιάς, των φοιτητών και των...

Δήλωση του Μ. Βαλωμένου, Προέδρου του Συλλόγου Ιδιωτ. Υπαλλήλων Σάμου και μέλους ΔΣ του ΕΚ για την απεργία στις 28 Φλεβάρη

Γιατί στις 28 Φλεβάρη Απεργούμε; Συνάδελφοι,την Τετάρτη έχουμε Απεργία. Το σωματείο μας πήρε απόφαση και καλεί...

Δήλωση του Θ. Φιλιππή, Προέδρου Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Σάμου και μέλους ΔΣ του ΕΚ για την Απεργία

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς....