Κάθε νόμος που παρεμβαίνει με οποιοδήποτε τρόπο στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, από τον αλησμόνητο 330 του Λάσκαρη, μέχρι τον 1264 και τους απεργοκτόνους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ουσιαστικό στόχο είτε τον περιορισμό, είτε ακόμα και την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, ανάλογα με την εποχή και τη δυναμική που έχει το εργατικό κίνημα. Τα Συνδικάτα αντιμετώπισαν αγωνιστικά τέτοιες προσπάθειες και πολλές φορές το πλήρωσαν με φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις. Ποτέ όμως δεν παραιτήθηκαν από την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν και μετά την τωρινή προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να βάλει στο γύψο τα Συνδικάτα, να μείνει το εργατικό κίνημα με τα χέρια κάτω;
Ποιος σήμερα δεν κατανοεί ότι η καταγραφή του ποιος είναι απλό μέλος ή εκλεγμένος σε κάποιο συνδικαλιστικό όργανο, πρέπει να μείνει μακριά από τα χέρια του κράτους και της εργοδοσίας; Είναι δεδομένο ότι για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις κυβερνήσεις τους, κάθε εργάτης, κάθε συνδικαλιστής, κάθε συνδικάτο που παλεύει και απαιτεί να μη ζουν οι εργάτες σαν σκλάβοι είναι ενοχλητικοί και επικίνδυνοι. Και άρα τα στοιχεία τους πρέπει να είναι γνωστά στο κράτος, όπως άλλωστε και τις εποχές που είχε αναλάβει τέτοιο ρόλο το «συνδικαλιστικό» της ασφάλειας. Όσα άλλα λέγονται για το ηλεκτρονικό μητρώο ως «θεραπεία» από τα σωματεία-φαντάσματα, αποτελούν ανέκδοτα, αφού δεν μπορεί να πιστέψει κανείς σοβαρά ότι ο λύκος θα …φυλάει τα πρόβατα.
Την ίδια λαθροχειρία επιχειρούν και με τον τρόπο ψηφοφορίας. Κάθε απόφαση μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, σύμφωνα και με τα καταστατικά τους, παίρνεται μετά από συζήτηση και ανάπτυξη πλευρών και επιχειρημάτων, με τρόπο δημοκρατικό και με απόλυτη πλειοψηφία, από τους παρόντες στην Γενική Συνέλευση, ή στα άλλα όργανα. Η κυβέρνηση προωθεί την «ηλεκτρονική ψηφοφορία» ακριβώς για να αποτρέψει τη συμμετοχή των εργαζομένων στη συζήτηση, απονεκρώνοντας στην ουσία τα Σωματεία, που χωρίς συλλογική σκέψη και δράση θα μετασχηματίζονται σε γραφειοκρατικά στηρίγματα της εργοδοσίας. Και είναι βέβαιο ότι ο στόχος μιας τέτοιας εξέλιξης δεν είναι η ΓΣΕΕ και οι οργανώσεις στις οποίες κυριαρχούν οι εργοδότες και οι άνθρωποί τους μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά τα ταξικά Συνδικάτα που διατηρούν τις δημοκρατικές αρχές λειτουργίας μέσα στο εργατικό κίνημα.
Είναι λοιπόν γελασμένοι όσοι κουνάνε το δάχτυλο στα σωματεία που δίνουν αγώνα να οργανώσουν τους εργαζόμενους, όχι σαν μηχανισμό παραγωγής αντιπροσώπων για τα συνέδρια της ΓΣΕΕ, αλλά για να ανασυντάξουν το εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής. Για τα ταξικά σωματεία η αποτελεσματικότητα μιας απεργίας χαρακτηρίζεται από το περιεχόμενο, το πλαίσιο πάλης και την ίδια την συμμετοχή των εργαζομένων, όχι μονάχα στην κινητοποίηση, αλλά και στην λήψη της απόφασης.
Τέτοια Σωματεία παίρνουν αποφάσεις συλλογικές, με απόλυτη πλειοψηφία, σε αντίθεση με ό,τι ισχύει και ό,τι προωθείται για την Τοπική Διοίκηση και την κυβέρνηση. Ο σημερινός δήμαρχος Θεσσαλονίκης ασκεί διοίκηση με το 15% των ψήφων του πρώτου γύρου, ενώ οι εμπνευστές μιας τέτοιας ρύθμισης ετοιμάζονται να φέρουν εκλογικό νόμο που να διευκολύνει μειοψηφίες να κυβερνούν ανενόχλητες για 4 χρόνια.
Αποτελεί πρόκληση να μιλάνε όλοι αυτοί για δημοκρατία.
