Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σήμερα όλοι εδώ οι εργαζόμενοι της πρώην Χ.Κ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, να πάρουμε όλοι τα χρήματα από τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις που περιμένουμε εδώ και 9 χρόνια και που οι τράπεζες ALPHA BANK και ΠΕΙΡΑΙΩΣ ασκώντας ανακοπή κατά του πίνακα διανομής μεταθέτουν αυτή την καταβολή για ακόμα μερικά χρόνια πίσω. Οι 850 πρώην εργαζόμενοι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ περιμένουμε εδώ και 9 χρόνια να εισπράξουμε μέρος των οφειλόμενων αποδοχών και αποζημιώσεων από την πτωχευμένη επιχείρηση. Κάποιοι θα μπορούσαν να εκπλαγούν από αυτή την «ξαφνική» κίνηση των τραπεζών οι οποίες αξιοποιώντας τις αλλαγές στη νομοθεσία, σχετικά με το ποιοί θεωρούνται προνομιούχοι πιστωτές και ανεξάρτητα με το αν ισχύουν τα όσα επικαλούνται, ουσιαστικά βάζουν εμπόδια και μεταθέτουν τη διαδικασία καταβολής χρημάτων προς τους εργαζόμενους για μερικά ακόμα χρόνια πίσω. Η ουσία είναι ότι για άλλη μια φορά οι μοναδικοί χαμένοι είναι πάλι οι εργαζόμενοι.
Βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες και μια μεγάλη «συμπαράσταση και αλληλεγγύη» από συνδικαλιστικές οργανώσεις, ακόμα κι από πολιτικά κόμματα. Αλήθεια, τί στάση κρατούσαν όλοι αυτοί την περίοδο που ήταν να κλείσει η εν λόγω επιχείρηση ; Ποια ήταν τα κόμματα που κυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία και πώς είχαν παρέμβει στο να δώσουν λύση στα αιτήματα των εργαζομένων; Ήταν τα κόμματα που ψήφισαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια και τους εφαρμοστέους νόμους εις βάρος του συνόλου της εργατικής τάξης της χώρας μας. Οι τράπεζες επικαλούνται σχετική μνημονική νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε τον πτωχευτικό κώδικα, ώστε να “προηγούνται” τα πιστωτικά ιδρύματα στο μοίρασμα ρευστοποιημένων περιουσιακών στοιχείων πτωχευμένων εταιριών, αφήνοντας τελευταίους τους εργαζόμενους.
Με ποιο δικαίωμα βγαίνουν υποκριτικά και λένε ότι λένε; Δεν είναι τα κόμματα αυτά που είτε ως αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις συνεργασίας ψήφισαν όλους τους αντεργατικούς νόμους που δίνουν το δικαίωμα στον κάθε τραπεζίτη να κάνει αυτά που κάνει; Δεν είναι όλα αυτά τα κόμματα που με τους νόμους τους, επιτρέπουν στον κάθε εργοδότη να κρίνει αν οι αγώνες και οι απεργίες των εργαζομένων πρέπει να βγουν παράνομες και καταχρηστικές ακόμα και την ίδια ημέρα με την δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη, στέλνοντας τα ματ να τις διαλύσουν επιτόπου; Και την ίδια στιγμή εργαζόμενοι όπως της Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ αλλά και άλλων επιχειρήσεων να περιμένουν χρόνια ατελείωτα για να δικαιωθούν; Δεν είναι τα ίδια κόμματα που διαμόρφωσαν το περιβάλλον για να έρθει η σημερινή κυβέρνηση να επιβάλλει με νόμο την απαγόρευση των διαδηλώσεων; Με βάση αυτό τον νόμο, εμείς που διαδηλώνουμε για τα χρήματά μας σήμερα, θα θεωρούμαστε παράνομοι !
Δίπλα σε όλους αυτούς, βέβαια, βρίσκεται και ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός. Γιατί μπορεί να μιλάμε για το σύνολο 850 εργαζόμενων αλλά το τι εννοούσε και εννοεί το κάθε σωματείο «καλό» για τους εργαζόμενους διαφέρει. Κι εδώ αξίζει να σταθούμε γιατί έχει ενδιαφέρον και μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Από την πρώτη στιγμή το 2011 που ανακοινώθηκαν από την επιχείρηση οι δυσκολίες στην καταβολή μισθών και τέθηκε το ερώτημα του τι να κάνουμε, το Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου ξεκαθάρισε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει με κάθε τρόπο και κύρια αγωνιστικό να διεκδικήσουν οι ίδιοι το δικαίωμα στη δουλειά τους και στο να αμείβονται γι αυτήν. Την ίδια στιγμή είχαν αρχίσει να βγαίνουν στο τραπέζι τα «business plans» που προέβλεπαν απολύσεις για αρκετό αριθμό συναδέλφων με το πρόσχημα ότι με αυτό τον τρόπο θα δανειοδοτηθεί και θα σωθεί η επιχείρηση. Με αυτό τον τρόπο ασκούνταν πίεση προς τους εργαζόμενους (πάλι) να αποδεχτούν τη θυσία των συναδέλφων τους με σκοπό μια πιθανή επιβίωση της εταιρείας. Το ζητούμενο ήταν πώς και με τον πιο ανώδυνο τρόπο θα μπορούσε η εργοδοσία να απαλλαγεί από τους εργαζόμενους και τις απαιτήσεις τους. Και αυτό έγινε και μάλιστα με τη συμβολή όλων των «πρόθυμων». Έτσι οι γενικές συνελεύσεις των εργαζόμενων μετατράπηκαν σε ενημερώσεις νομικών θεμάτων και νομικής αντιμετώπισης της κατάστασης από τους δικηγόρους των εργαζόμενων. Αυτό, γι αυτούς που το προκάλεσαν, ήταν γνωστό ότι δεν θα μπορούσε να δώσει τη λύση που θα ικανοποιούσε τα αιτήματα των εργαζόμενων , έστω και τα οικονομικά.
Το Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου κόντρα σε αυτή τη λογική επισήμανε ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα είναι ο αγωνιστικός. Διοργάνωσε συσκέψεις,εξορμήσεις στο εργοστάσιο και στα κεντρικά γραφεία, κινητοποίησε εργαζόμενους στο κεντρικό κτίριο στο Ν. Κόσμο και στο υπουργείο με ταυτόχρονες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας την ίδια στιγμή που όλες οι υπόλοιπες ενώσεις ασχολούνταν με τη νομική οδό ή προσδοκούσαν ένα άνοιγμα ξανά της επιχείρησης μόνο για το κομμάτι του εργοστασίου.
Το συμπέρασμα που βγαίνει μετά από αυτά τα εννιά χρόνια είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους ότι οι ίδιοι που παράγουν όλο αυτό τον πλούτο πρέπει να είναι και ιδιοκτήτες του γιατί διαφορετικά οι εργοδότες που τον καρπώνονται είναι αυτοί που κρίνουν με βάση τα δικά τους οφέλη εάν πρέπει να συνεχίσει μια επιχείρηση να υπάρχει ή να κλείσει και μάλιστα με τους δικούς τους όρους. Οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν, ειδικά σήμερα στην καινούργια καπιταλιστική οικονομική κρίση που βιώνουν, ότι ο μόνος δρόμος για μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους είναι μόνο ο δρόμος του οργανωμένου αγώνα με συνθήματα και αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα ότι με τα «παρακάλια» προς την κυβέρνηση, τα υπουργεία και τους τραπεζίτες, από κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες στα ΜΜΕ και του κλάδου για να «βγάλουν την υποχρέωση», το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι να σπείρουν την απογοήτευση, τον εφησυχασμό και την αδρανοποίηση από την διεκδίκηση των εργαζόμενων.
Για όλους τους παραπάνω λόγους το Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου θα συνεχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες, όπως την κινητοποίηση που διοργάνωσε έξω απ το υπουργείο εργασίας, εξαντλώντας όλες τις μορφές πίεσης προς την κυβέρνηση, την Βουλή , αλλά πάνω απ’ όλα για να οργανώσει την αγωνιστική διεκδίκηση για να πληρώσουν κράτος, εργοδοσία και τραπεζίτες τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις.
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΟΣ- ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ- ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ!
