Τοποθέτηση του ΠΑΜΕ στην Διεθνή Συνδικαλιστική Συνάντηση για την Μετανάστευση που διοργάνωσε η USB Ιταλίας

Δημοσιεύτηκε στις

Συνάδελφοι,

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας θέλουμε να ευχαριστήσουμε την UNIONE SINDACALE DI BASE για την πρόσκληση σας να συμμετάσχουμε σ’ αυτή την πολύ σημαντική σύσκεψη

Είμαι πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας μια πόλης της δυτικής Πελοποννήσου, πολύ κοντά στη Μανωλάδα, η οποία έγινε γνωστή σ’ όλο τον κόσμο όταν πριν από δυο χρόνια οι μπράβοι των εργοδοτών επιτέθηκαν με όπλα σε μετανάστες εργάτες από το Μπαγκλαντές που δούλευαν στις φυτείες της φράουλα και τραυμάτισαν πολλούς. Το «έγκλημα» των μεταναστών εργατών ήταν ότι ζήτησαν να πληρωθούν για τη δουλειά τους! Πριν λίγους μήνες το Δικαστήριο για την υπόθεση, έβγαλε μια απόφαση που αποτελεί επίσημη έναρξη για την αθώωση όσων εργοδοτών βιαιοπραγούν (σωματικά, λεκτικά, ψυχολογικά) κατά εργαζομένων και μάλιστα σε βάση δεδικασμένου. Αυτό το περιστατικό δεν αποτελεί εξαίρεση, αντίθετα είναι πολύ διδακτικό για το πώς αξιοποιείται συνολικά το μεταναστευτικό ζήτημα από τον καπιταλισμό ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Η στάση της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ στο μεταναστευτικό δεν είναι τυχαία, ούτε έχει ουσιαστικές διαφορές αν η κυβέρνηση είναι φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική ή ακόμη και με την ταμπέλα της «αριστεράς», αλλά σχετίζεται άμεσα με την πολιτική του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του μέσω της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η ΕΕ εκτιμά ότι χρειάζονται 20 εκατομμύρια μετανάστες για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα και για να ικανοποιηθούν οι στόχοι της Στρατηγικής της Λισσαβόνας, δηλαδή της στρατηγικής του κεφαλαίου. Για αυτό από την μια μεριά προσελκύουν με διάφορους τρόπους μετανάστες για να καλυφθούν ελλείψεις εγχώριων εργατικών χεριών αλλά κυρίως γιατί μέσω των αλλοδαπών έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα να ρίξουν ακόμα πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης, πχ Τη δεκαετία του 2000 οι μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές των Ολυμπιακών Έργων στην Ελλάδα ζητούσαν τη μαζική εισαγωγή ξένων εργατών, με εβδομαδιαία εργασία 53-60 ώρες και καθηλωμένα μεροκάματα. Το 80% των 150.000 εργατών στα ολυμπιακά έργα της Αθήνας ήταν ξένοι!

Σήμερα όμως, σε συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης το κεφάλαιο και τα κόμματά του επικεντρώνουν την προπαγάνδα τους στο ζήτημα της μετανάστευσης, σχετίζοντας το με τα ζητήματα της ασφάλειας, της εγκληματικότητας. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να αποπροσανατολίσουν, να στρέψουν την οργή και την αγανάκτηση για την φτώχεια και την ανεργία που δημιουργεί ο καπιταλισμός, σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Βάζουν εμπόδια στην υποδοχή μεταναστών, τους αφήνουν στο έλεος των δουλεμπόρων και των κυκλωμάτων του εγκλήματος και της διαφθοράς. Ταυτόχρονα ενισχύουν το ρατσισμό και στοχοποιούν τα θύματα της δικής τους πολιτικής ως εθνικό κίνδυνο. Ρίχνουν έτσι νερό στο μύλο ρατσιστικών, εθνικιστικών οργανώσεων, όπως η εγκληματική, ναζιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής». Στόχος τους είναι η διαίρεση των εργαζομένων, η αξιοποίηση των μεταναστών ως φτηνό εργατικό δυναμικό που θα ρίξει την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης και που ταυτόχρονα θα καταφέρει χτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος. Ακόμη και το σύνθημα «όλοι διαφορετικοί – όλοι ίσοι», σύνθημα δανεισμένο από την προπαγάνδα της Ε.Ε., υποβαθμίζει και εκχυδαΐζει το βαθύτατα ταξικό πρόβλημα της μετανάστευσης σε πρόβλημα «σεβασμού στη διαφορετικότητα». Κρύβει τη βασική αντίθεση που διαπερνά τις καπιταλιστικές κοινωνίες, την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Κοινή συνισταμένη είναι η αποδοχή της λογικής της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η αποδοχή του ιμπεριαλιστικού οργανισμού που ονομάζεται ΕΕ.

Η προώθηση των πολιτικών της ΕΕ, της Στρατηγικής Ευρώπη 2020, η ανταγωνιστικότητα του Κεφαλαίου και η κερδοφορία των πολυεθνικών περνά πάνω από την διάσπαση της εργατικής τάξης είτε σε ντόπιους και ξένους, είτε σε άντρες και γυναίκες, είτε σε λευκούς ή μαύρους, ή ακόμη σε βόρειους και νότιους.

 

Η δική μας θέση ξεκινά από την αναγνώριση των μεταναστών ως μέρος του Λαϊκού κινήματος. Για αυτό το εργατικό κίνημα πρέπει να αναπτύσσει τη δική του πολιτική για το μεταναστευτικό. Αυτό είναι προϋπόθεση για να μη γίνει το μεταναστευτικό, άλλοθι για νέα μέτρα κατά των εργαζομένων, το διαιρεί και βασίλευε, την ένταση της κρατικής βίας και καταστολής που αποβλέπει στην υποταγή και τη φίμωση του κινήματος. Οι μετανάστες ως μέρος του εργατικού κινήματος, να γίνουν πηγή δύναμης και όχι μοχλός για την ακόμα μεγαλύτερη αποδιάρθρωσή του.

Στην Ελλάδα ο αριθμός των μεταναστών ανέρχεται, σύμφωνα με στοιχεία του 2012, γύρω στους 1.400.000, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών τους. Αντιστοιχούν περίπου στο 13-14% του συνολικού εργατικού δυναμικού και συγκεντρώνονται εργασιακά ως εξής:

οικοδομές 32,1% , στα ιδιωτικά νοικοκυριά 17,4%, μεταποίηση 14,6%, ξενοδοχεία – εστιατόρια 10,3%

Η Ελλάδα, ήταν παραδοσιακά χώρα εξαγωγής μεταναστών-πάνω από 1 εκατομμύριο έφυγαν στην 10ετία του ’50 και του ’60-, αλλά ήδη από τη δεκαετία του 1980 άρχισε να δέχεται μετανάστες και πρόσφυγες κυρίως από τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Μετά το 1990 έγινε χώρα μαζικής εισδοχής μεταναστών κυρίως από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Το 2000 οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν ως φθηνό καύσιμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενώ τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα των πολέμων και της αποσταθεροποίησης περιοχών και κρατών, που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός σε Μ. Ανατολή, Ασία και Αφρική, δέχεται κύματα μεταναστών απ’ αυτές τις περιοχές που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν ως τελικό προορισμό άλλα κράτη της Ε.Ε. αλλά εγκλωβίζονται στην Ελλάδα λόγω της νομοθεσίας της Ε.Ε. (κανονισμοί Δουβλίνου, Σύμβαση Σέγκεν κλπ).

Πώς διαχειρίζεται η ο καπιταλισμός αυτήν την κατάσταση; Δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Υπάρχουν ήδη σε μια σειρά κράτη – μέλη της ΕΕ και σε τρίτες “πρόθυμες” χώρες που χρηματοδοτήθηκαν για αυτά από την ΕΕ. Φυλακίζουν μαζικά ανθρώπους, κάτω από απαράδεκτες και αφόρητες συνθήκες διαβίωσης, για διάστημα μέχρι 18 μήνες, παρόλο που οι περισσότεροι θέλουν να πάνε σε άλλα κράτη της ΕΕ παραμένουν έτσι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, λόγω της Σένγκεν και του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ. Φυλακίζουν ακόμη και πρόσφυγες που έχουν ζητήσει άσυλο για να τους επαναπροωθήσουν σε χώρες όπου κινδυνεύει η ζωή τους, παραβιάζοντας ωμά τα δικαιώματα των προσφύγων και τη Συνθήκη της Γενεύης. Αυτός είναι ο “πολιτισμός” και οι “αξίες” του καπιταλισμού.

Με τα σημερινά δεδομένα η θέση για απώθηση των μεταναστών στα σύνορα σημαίνει κατακόρυφη αύξηση των θανάτων και κατακόρυφη αύξηση των δαπανών με βάση το λεγόμενο ευρωπαϊκό σύστημα επιτήρησης των συνόρων και το αυτοματοποιημένο σύστημα εισόδου και εξόδου. Η δίωξη κατά των μεταναστών ή των αποκαλούμενων «λαθρομεταναστών» οδηγεί στη γιγάντωση της παρανομίας και της ημιπαρανομίας, των διάφορων κυκλωμάτων που τους εκμεταλλεύονται. Για να μειωθεί η εγκληματικότητα πρέπει να εξασφαλιστεί η νόμιμη διαμονή τους, ώστε να διεκδικήσουν μια έστω ανεκτή ζωή και να μην πέφτουν στα κυκλώματα του εγκλήματος και της πορνείας, της διακίνησης ναρκωτικών.

Είναι φανερό ότι όσο παραμένουν κι οξύνονται οι αιτίες που προκαλούν τη μετανάστευση και την προσφυγιά, τόσο θα δημιουργούνται και θα γιγαντώνονται τα κύματα των πεινασμένων, των εξαθλιωμένων και κυνηγημένων μεταναστών και προσφύγων, που θα αναζητούν στη μετανάστευση τη διέξοδο για να σώσουν τη ζωή τους. Οι αιτίες αυτές, που συνειδητά αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται είναι:

  • η ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση

  • η συνέχιση και η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, οι πόλεμοι, οι επεμβάσεις, οι υποκινούμενες εμφύλιες συρράξεις που εξαπολύουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε

  • η καταλήστευση του πλούτου των λαών από μια χούφτα μονοπωλιακές επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι συνυφασμένο με το καπιταλιστικό σύστημα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αναμένουμε να οξυνθεί τα επόμενα χρόνια λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και των νέων γύρων πολέμων που ετοιμάζονται στην περιοχή μας. Η θέση των μεταναστών χειροτερεύει, γιατί χειροτερεύει συνολικά η θέση της εργατικής τάξης, γιατί υλοποιούνται πρόσθετα ειδικά μέτρα σε βάρος των μεταναστών. Για το εργατικό ταξικό κίνημα είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να υπάρξουν εύκολες λύσεις στο μεταναστευτικό ζήτημα, χωρίς σύγκρουση με τους επιχειρηματικούς ομίλους, την Ευρωπαϊκή Ένωση, της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Για το ταξικό εργατικό κίνημα, οι θέσεις, η δράση, τα αιτήματα που προβάλλουμε για το μεταναστευτικό ζήτημα έχουν ως αφετηρία τη θεμελιακή αρχή της ενότητας της εργατικής τάξης, ελλήνων και μεταναστών εργαζόμενων απέναντι στον κοινό αντίπαλο, την απόκρουση διαχωρισμών και διάσπασης στη βάση εθνικιστικών, φυλετικών, θρησκευτικών κι άλλων διαφορών. Ενότητα για την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για να έρθει ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη στα χέρια της.

Σε αυτήν την προσπάθεια εμπόδια και δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε είναι:

  • Η καταστολή από την πλευρά του αστικού κράτους

  • η τρομοκράτηση κι ο εκφοβισμός μέσα από τις πολιτικές δίωξης, φυλάκισης, απέλασης ακόμα και βασανισμών εναντίον μεταναστών

  • η κρατική και εργοδοτική βία

  • τα διάφορα κυκλώματα που πολλές φορές αποτελούνται από ομοεθνείς τους που έχουν αναδειχθεί σε εργοδότες – εργολάβους ή συνεργάζονται με αντίστοιχα εγχώρια κυκλώματα

  • η δράση που αναπτύσσουν οι πρεσβείες των χωρών προέλευσης των μεταναστών προκειμένου να τους κρατήσουν μακριά από τα ταξικά συνδικάτα

  • τέλος η λειψή έως ανύπαρκτη συνδικαλιστική πείρα (από τις χώρες προέλευσης) των ίδιων των μεταναστών

αποτελούν τις σημαντικότερες δυσκολίες, τις αιτίες για το χαμηλό βαθμό συνδικαλιστικής οργάνωσης.

 

Όμως, παρά τα εμπόδια, η πολύχρονη προσπάθεια και η αταλάντευτη στάση που τήρησε το ταξικό κίνημα της Ελλάδας από τα πρώτα χρόνια μαζικής έλευσης των μεταναστών στη χώρα μας, υλοποιώντας τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, έχει ως αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός εργατών μεταναστών να εκτιμά τη στάση μας, να μας εμπιστεύεται, να μας θεωρεί αποκούμπι στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Σε κλάδους όπου οι συσχετισμοί δύναμης είναι υπέρ του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αναπτύχθηκαν αγώνες με τη συμμετοχή των ίδιων των μεταναστών εργατών για την καταβολή των δεδουλευμένων, για συνθήκες υγιεινής κι ασφάλειας, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, στην ανασφάλιστη εργασία, κλπ. Πήραμε πρωτοβουλίες καταδίκης των ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλληλεγγύης στους διωκόμενους δώσαμε δίπλα-δίπλα τις απεργιακές μάχες για τις Συλλογικές Συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών όπως στην Ανακύκλωση Κρήτης, στην Αττική και αλλού. Για να πετύχει αυτή η δουλειά χρειάστηκαν πρακτικά μέτρα όπως τα συνδικάτα και τα ΕΚ έβγαζαν ανακοινώσεις στις γλώσσες των μεταναστών, Αλβανικά, Πακιστανικά, Ρώσικα κ.α. έκαναν εκδηλώσεις ενημέρωσης για τα δικαιώματα τους όπως το Σεμινάριο που κάναμε πριν ένα μήνα στην Αμαλιάδα. Με τέτοια δουλειά συνάδελφοι μετανάστες οργανώθηκαν στα συνδικάτα τους, πήραν μέρος στις συλλογικές διαδικασίες και τις αρχαιρεσίες, αναδείχθηκαν στις διοικήσεις. Το ταξικό κίνημα απέτρεψε απελάσεις, καταδίκασε και συγκρούστηκε με τις επιχειρήσεις «σκούπα»* που διαδοχικά επιχείρησαν οι κυβερνήσεις, τις συλλήψεις και κακοποιήσεις μεταναστών από την αστυνομία, έφτιαξε σχολεία μεταναστών στη Αθήνα. Από την δουλειά αυτή αποκτήθηκε τεράστια πείρα, θετική και αρνητική που μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να αποτελέσει εργαλείο στην ανάπτυξη περισσότερο ποιοτικής και ποσοτικής δουλειάς στους μετανάστες.

Κύριο καθήκον για το ταξικό κίνημα είναι να μπούν σε δράση, η διαφώτιση και η οργάνωση όλων των εργαζομένων, με το βάρος να πέφτει στους τόπους δουλειάς, εκεί που σμίγει ο Έλληνας με τον ξένο εργάτη, εκεί που κατανοείται σε βάθος η κοινότητα συμφερόντων των Ελλήνων και μεταναστών εργατών, η ουσία του μεταναστευτικού προβλήματος ως πρόβλημα της εργατικής τάξης. Η δράση στους χώρους δουλειάς είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να σπάσει ο φόβος, οι δισταγμοί, να συναισθανθούν ότι αποτελούν μέρος όλης της εργατικής τάξης. Κάθε άλλη αντιμετώπιση, ως πρόβλημα αποκλειστικά ανθρώπινης αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας ή ως πολιτιστικό ζήτημα δε δίνει διέξοδο και προοπτική. Η κοινή δράση κατά κλάδο βέβαια περιλαμβάνει κάθε ζήτημα που αφορά την οικογένεια, τη διαβίωση, την Παιδεία, την Υγεία, το ρατσισμό, τα προβλήματα στη χώρα προέλευσης, την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και γενικότερα την αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πάλη του ταξικού κινήματος. Μέσα από την κοινή δράση αποκαλύπτεται και αντιπαλεύεται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο η πολιτική των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Για το ταξικό εργατικό κίνημα η ταξική ενότητα κι αλληλεγγύη είναι το όπλο μας κόντρα στη μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν για φτηνά εργατικά χέρια, ώστε οι μετανάστες να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστης απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος. Είναι η μόνη απάντηση στο δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας που ρίχνουν προκειμένου να διχάσουν, να αποπροσανατολίσουν τους εργάτες, να μη βλέπουμε τις πραγματικές αιτίες της ανεργίας, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης. Τα προβλήματα που γεννά η μετανάστευση μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την κοινή πάλη Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων κι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση ενιαίας ταξικής συνείδησης είναι η ανάδειξη των αιτών της μετανάστευσης, το γιατί εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.

Το ταξικό εργατικό κίνημα έχει επεξεργαστεί και παλεύει ένα πλαίσιο αιτημάτων άμεσης ανακούφισης του προβλήματος τόσο για τους παλιούς όσο και για τους νέους μετανάστες.

  • Να σταματήσει η κρατική καταστολή και οι διώξεις σε βάρος των μεταναστών που, εκτός των φασιστοειδών συμμοριών.

  • Να δημιουργηθούν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς, ανοιχτοί και δημόσιοι, προσωρινοί χώροι υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών – προσφύγων κι όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης.

  • Να παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αγωγή. Να υπάρξει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.

  • Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος – μέλος της Ε.Ε., με ανυπακοή στη Σέγκεν και τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ.

  • Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες.

  • Νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, με απλοποίηση των διαδικασιών ανανέωσης, αποσύνδεση από τη συγκέντρωση αριθμού ενσήμων και σύμβασης με τον εργοδότη, κατάργηση των παραβόλων και των προστίμων.

  • Ισότιμη πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, ανεξάρτητα από τα νομιμοποιημένα έγγραφα. Ίσα εργατικά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα.

  • Δυνατότητα μεταφοράς των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων από και προς τις χώρες προέλευσης.

  • Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και η ανάθεση μέρους της φρούρησης των συνόρων σε μηχανισμούς της Ε.Ε. (FRONTEX, Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).

 

 

Περισσότερα

Ομιλία του N. Μαυροκέφαλου, Μέλους της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στη σημερινή απεργιακή συγκέντρωση

Σήμερα, η καρδιά του αγωνιζόμενου λαού, της εργατιάς, της αγροτιάς, των φοιτητών και των...

Δήλωση του Μ. Βαλωμένου, Προέδρου του Συλλόγου Ιδιωτ. Υπαλλήλων Σάμου και μέλους ΔΣ του ΕΚ για την απεργία στις 28 Φλεβάρη

Γιατί στις 28 Φλεβάρη Απεργούμε; Συνάδελφοι,την Τετάρτη έχουμε Απεργία. Το σωματείο μας πήρε απόφαση και καλεί...

Δήλωση του Θ. Φιλιππή, Προέδρου Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Σάμου και μέλους ΔΣ του ΕΚ για την Απεργία

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς....